|
ANNA JOHANNESEN
BAALFERD
Krematoriet var fullsett av
slegt og vener som vilde visa henne den siste æra. Det er skjeldan det er
so høgtidsfult som vei ei bålferd, og denne var vel millom dei som var
mest fylt med sorg av dei bålferder som ein kan vere tilstades ved. Alle
var syrgjande.
Einar Øygard heldt denne tala ved båra:
Når eg møter som representant for ein stor part av den norske ungdom, so
vil eg bera fram den siste takk til deg for det arbeidet du har gjort på
det kulturelle umkverve, fordi du stod vort arbeid so ner, nærare enn
mange i di velmaktstid viste, fordi du var vor ven og aldri svikta dit
venskap. Du var banebrytar, du viste veg der vi skulde fylgja etter. Du
gav kraft og mot til å arbeide slik som du sjølv arbeidde. Du sleit deg
ut på vor kulturelle arbeidsmark. Å måtte vi læra av deg å arbeide.
aldrig viste vi at dauden vaar so uretvis som når han tok deg. Vi hugser
deg kanskje best som den milde og blide som møtte oss når vi steig inn
døra i dei trange roma nede i Rosenkrantsgaten til deg og mannen din, men
vi minnest ogso det ljose og fagre humøret dit når vikunde få vera
samen meddeg på fest og i høgtidsstunder. No er de burte båe tvo. Må
du og dit arbeid stå som lys for oss kulturelle arbeidarar. Frå Den
Norske Folkeviseringen legg eg denne kransen på båra di.
Einar Johnsen la i få ord krans frå Oslo Fylkeslag av D.N.F. og Oslo
Sangdanslag. Einar Øygard la på ein blomsterkvast frå Barneringene. Eit
sangkor sang. Presten Jakob Sletten foretta ved bålferda.
|