Songdansar vanlege dansar

Danserettleiingar
Tekst og rettleiing til nokre vanlege danseviser

Her finn du tekstog rettleiing til nokre av dei mest brukte songdansane. Eg har teke utgangspunkt i viser som er brukt i Symra i seinare år. Dersom visene er med i rettleiingsbøker, er det også vist til desse.
Tilbake til danseoversynet

Tauskjerringviso
Tekst og tone er etter Edvard Ruud som syng visa på ei plate som NRK/RCA gav ut i 1970. Tonen hadde Ruud lært av Bertel Hartvigsen. Gunnar Rødal laga dansemåte til visa ein gong han var på Vefsn Folkehøgskole. Visa er med i "Norske Folkedansar. Songdansar" av 1985.
Dansemåte: Vi stiller i ring med færøytaket, og vi treng ikkje vere par.Vi dansar først 2 bytomfotsteg rett inn mot sentrum av ringen (byrje på venstre). Så dansar vi 2 bytomfotsteg tilbake att (rygger). Så dansar vi 4 kvilesteg i ring med sola, og slepper taket. På siste lina ("at de vil flyg i flinta") slår vi høgre knytteneve i venstre handflata samtidig med at vi svingar rundt kvar for oss mot sola på eit bytomfotsteg (byrje på venstre), og så to appellar på staden til slutt (H-V).

Kjæm de i sammen to eiller tre,
fekk de det tel å låta.
Kjæftan de gjekk som hammar på ste,
nett så de klenka båta.
Bæst så de va så munter og mild
så va de så fortærandes ill,
at de vil flyg i flinta.

1) Aka på isen håle med uskodd øyk og kåt, beita i stormen stride med styrelause båt, renna i kapp med reinen, når råsi er tung og våt: det må ein galning vera, som så vil fara åt.	2) Ganga og gjera seg fager og fara så fint og smått, løyna sitt rette lynde, til målet fyrst er nått, gjeva deg gode voner og svika deg sidan brått: det hev eg høyrt så ymse, skal vera kvende-hått.
3) Ganga og gjera seg smeikjen og fria tidt og trått, freista dei arme vækjor til både stort og smått, lata dei sidan fara og ha dei til glis og lått: det hev eg høyrt så ymse, skal vera karmanns-hått.	4) Ganga så byrg og kræsa og skifta sin hug kvar dag, kappast om største stasen og kaupa av alle slag, lata ein annan syta for enden på slikt eit jag: det hev eg høyrt så ymse, skal vera kvende-lag.
5) Ganga så bratt og skrøyta og læst vera hæv og hag, sitja i drikkar-stemna og sumla natt og dag, koma så heim og dundra og truga med hogg og slag: det hev eg høyrt så ymse, skal vera karmanns-lag.	6) Endå lyt eg no seia: der er så ymse slag. Råkar ein på det gode, så ser ein eit anna drag; møter det gode hjarta eit hjarta med same lag: ja, då er der ljose voner som sol på ein sumardag.
7) Ja, når dei rette møtast, så fær det sitt rette lag. Trutt på vegen dei fylgjast alt utan kiv og klag. Ungdom og venleik vika, men hjarta slær friske slag; og kjærleiken held sin varme og varer til siste dag. (og kjærleiken held sin varme og varer til siste dag.)

1) Eg veit meg ein ædeli skog'e sunna og vestafor fjord: der veks'e så mange dei ædeli tre, dei venast på jordi som gror. - Hore sko sveinen finne jomfruva?	4) Det var stride stjukmori, ris opp om midje natt: forskapte ho fruva Ingjebjør, som Herre-Per ha' sillt havt.
6) Det var stride stjukmori, auka ho syndi stor; skapt 'a i ei villande hind som spring'e på øyde skog.	11) Det var han rike Herre-Per, vakna og om seg såg: borte var fruva Ingjebjør, som på hass armen låg.
18) Han sette snorur i kvor den kro der hindi vani å gange; men hindi var så var'e om seg, ho ville kje lata seg fange.	20) Det var stride stjukmori, aukar ho syndi meir: skapte 'a i den ville ørn som flyg'e så hågt ivi hei.
25) Skar han stykkje utor sin barm, kasta det hågt oppi kviste; ørni skreik, så høgt ho gol, ho ville Herre-Per giste.	26) Sette ho seg på sale-brugda, plukka seg som ei duve. Skaut ho av seg ørnehamen, den rike stolte jomfruve.
30) Gud signe deg, gjæve Herre-Per, fyr alle god-rå'ine dine! Stjukmor mi sit i Trollebotn, der græt ho sydine sine. No heve sveinen funni jomfruva.

1) Inga Litimor på handkvedn i kungsgarden mol, og kveda dei små visone tå ljos og liv og sol. - Aldri nokon kunde kveda som ho Litimor den unga og dan vena.	2) Og adle kungjens sveina vart kadla fy' sin drott, "Kven va da no som leika so ven ein harpeslått?"
3) Til svara kungjens drengje: "Me harpa ha forgjett; da er ho Inga Litimor som syng so vent og lett."	4) Då gjekk da bod at Inga må trø fy' kungjens stol og kveda alt som lyse tå liv og ljos og sol.
6) "Fy' kungjen, vetla Inga i dag du kveda skal. Til løn vil han deg klæda som jomfru i si hall."	9) "Takk, stor er kungjens æra, song fuglen på sin kvist; men betre vera elska, veit mannabadne visst."
12) "So høyr eit ord, mitt sista: Eg byd deg brura lin. Da er dan ungje kungjen som sjøl må verta din."	17) Og dar vart vigsle veitsla, og songjen auka på. og har kje nyst dei slutta, so vare da endå.

1) Prinsessa sat i høgan loft med handi under kinn, då kom ein fager ungersvein gangande dit inn. - For dei leika, for dei leika, dei leika og dei spela gullterning.	2) "Å høyr du fagre ungersvein leik tavlebord med meg!" "Eg heve inkje raudan gull å setja opp mot deg"
3) "Du setje inn din gode hatt, - Så set eg opp mi perlesnor freist om du ho kan få!"	4) Då fyrste gong gullterningen på tavlebordet rann, ungersveinen tapa han og stolte jomfru vann.
5) "Å, høyr du fagre ungersvein, leik tavlebord med meg!" "Eg heve ikkje raudan gull å setja opp mot deg!"	6) "Di kappe set du opp mot meg, med raude snorer på, så set eg opp min ring av gull, freist om du han kan få!"
7) Då andre gong gullterningen kring tavlebordet rann, Ungersveinen tapa han og stolte jomfru vann.	8) "Å høyr du fagre ungersvein leik tavlebord med meg!" "Eg heve ikkje raudan gull å setja opp mot deg!"
9) "Du setje dine hosor inn, og dine ferdaskor. Så set eg opp alt det eg hev mi ære og mi tru!"	10) Då tredje gong gullterningen kring tavlebordet rann, stolte jomfru tapa ho og ungersvein han vann.
19) Prinsessa sine hender vreid og gret så mang ei tår. "Gud trøyste meg for fattigsvein som eg til brudgom får!"	21) "Nei, eg er ingen fattigsvein om enn det tykkjest så. Eg er den gjævast kongeson som soli skine på."
22) Med krun' av gull han rider no rett fram til brudlaupsgård. Med raude rosor flettar ho sitt vene gule hår.

1) Bendik rid åt Sølondo, ville han skoa møy; han var ikkje lagje til att'e koma, difyr så laut han døy. Årolilja, kvi søv'e du så lengje?	2) Bendik rid åt Sølondo, ville han skoda viv; han var inkje lagje til att'e koma, difyr så let han liv.
3) Han var inkje i konungs-garde, meir hell månar tvo; han la seg i med kongjens dotter i så stor elskog.	5) Kongjen byggjer gullbrautene, både bratte og håge; Den som tore gull brautene trøa han skal livet låte.
8) Om dagjen rid Bendik i skogen ut og veider den ville rå, om notti søve han hjå jomfruva det gjeld'e hass livet på.	9) Eg tikje så vent om ditt gule hår som epli dei dryp på kviste - sæl er den som deg må få, gud bære den som sko misse!
10) Eg tikje så, når eg sit hjå deg, som eg sat uti solskin bjarte; når eg og du me skyljast åt, då rivnar bå' hug og hjarta.	13) Det var kongjen av Sølondo, han slær sin neve i bord: "Bendik sko inkje livet njote, om eg vann all verdsens jord!"
25) Sunnan fyre kyrkja der let han Bendik liv, midt opp i høge loftet der sprakk hass vene viv (brast hjarta på vene viv).	28) Så la dei han Bendik norda kyrkja og Årolilja sunna, det voks opp av deiris grefti tvo fagre lilje runnar.
30) Det voks opp av deiris grefti dei fagre tvo lilje blomar; dei krøktes i hop ivi kyrkjesvoli, der stend dei kongjen til domar.

1) Eg var meg så liten ein gut, og peningane var inkje mange, så kaupte eg meg eit sprotabelte, eg ville med skruvlet skramle. - I Rodelunden der kjenner dei meg, i Rodelunden der kjenner dei meg.	2) Det var ein heilag sundagsmorgo, eg ville til kyrkjunne ride, så sprette eg på meg beltet mitt, det glima i verdi så vide.
3) Som eg kom år kjyrkjeledet eg studde meg inn åt stette, så mange som mitt belte så dei lyfte på hatt og hette.	4) Som eg meg i kyrkja kom, eg mune på kne'i falle, så mange som mitt belte såg dei gløymde på Gud å kalle.
5) Presten framfyr altaret sto alt med si lærde tunge, men då han fekk mitt belte å sjå, han gløymde bå' lesa og sjunge.	6) Så baud dei meg dei hestane tvo, og båe så var dei brune; men eg ville inkje mitt belte selje eg totte det kunna kje muna.
7) Så baud dei meg dei stutane tvo, og båe så var dei kvite; men eg ville ikkje mitt belte selje, eg totte det var for lite.	8) Så baud dei meg både sylv og gull, ville mæle det til meg i skålir; men eg ville inkje mitt belte selje, eg totte det var for hå'legt.
9) Eg sto meg opp ein måndagsmorgo, eg ha' så mangt i tankar, så bytte eg bort beltet mitt, fekk att eit par gamle hanskar.	10) Beltet mitt var inkje så mætt, som det var sjåande på: - det var gjort av sildeflus og smøygt med halm og strå.

1) (I) Syster tala til syster så: - Ved sande - "Me vil okkon til Sjoar-å" - Båra bere så vent eit viv ifrå lande.
2) (I) "Hot sko me 'kon til Sjoar-å? me hava der ingji klede å två"
3) (I) "Me vil två 'kon kvite, me er tvo systrar like."
4) (I) "Du må två deg nott og dag, du tvær inkje av det Gud deg gav."
6) (I) Den yngre gjekk fyre som ei sol, den eldre gjekk etter som orm i jord.
7) (I) Då dei kom til Sjoar å, så for dei til å vaske å två.
8) (I) Den yngre sette seg på ein stein, den eldre skuva ho ut fyr mein.
9) (I) Ho rette opp si kvite hand: "Å, hjarte syster, hjelp i land!"
10) (I) "Ligg du der og få du skam, eg vil hava din festarmann."
13) (I) "Fyrr du sko få min festar mann, fyrr sko eg reka så langt eg kan."
14) (I) Der gjekk tvo pilgrimar ut med å, dei såg det likjet på sanden låg.
15 (I) Dei toke hennar kvite kropp, der gjorde dei av ein horpestokk.
17) (I) Dei toke hennar gule hår, gjorde dei horpe strengjir små.
18) (I) Så reiste dei til bryllaups gård, så for dei til på horpa slå.
19) (I) Dei sette seg i duragått: "Lyster de høyre ein horpeslått?"
20) (II) Horpa slo det fysste, "Bruri ho var mi syste."
21) (II) Horpa slo det are: "Bruri ho var min bane."
22) (II) Horpa slo det tre'e: "Brudgomen var min bele."
23) (I) Mælte no bruri raud som blod: "Hav ut den horpa ho gjere uljod!"
24) (I) Svara det brudgomen bleik som bast: "Slå meir på horpa og slå vel fast!"
25) (II) Horpa slo det fjorde: "Bruri ho meg forgjorde."
26) (II) Horpa slo det femte: "Bruri på å meg spente."
27) (II) Horpa slo det sjette: "Brudgomen meg forgjette."
28) (I) Bruri tro på spilemanns fot, så blodet sprang av naglerot.
29) (I) Bruri tro på spilemanns tå: "De slå den horpa i stykkje små!"
30) (I) Dei toke horpa og slo imot jord, så blei derav ei jomfru god.
31) (I) Brudgomen heitar på sveinar två: "De gangje åt skogen og hogge bål."
32) (I) Blea or og blea eik blea den veden som brenner heit."
33) (II) Det var kje pilgrimar, det var likt, det var tvo englar av Paradis.

1) Nyst munde det regna så såre, og det dryper av tre og av runn; vind og stein, furugrein hev deg rive, dei hev slite di kåpa isund. Om det regnar og snor, om det stormar av nord, uti hugen så leikar dine ord!	2) Eg kan sjå det på augo så klåre at du nyss gjekk og tårone gret; regn og vind, sorg i sinn, gråt i auga du som heve den hugen så lett! Kvar den tåra som fall og så fagnaden all heve du då åleine uti vald.
3) Kor du gjeng, på din veg vil eg breia kvar ein blom, kvart eit angande blad. Fugl på grein, kvar og ein vil eg beda - skulo kveda og kvitra deg glad. Lat dei anga for vind, lat dei syngja i lind, vist dei inkje kan svæva mitt sinn.	4) Men i morgon når soli ho stiger, fyre moder di bøni er ber, og eg bed henne blid som det høver: fær eg vera deg sonen så kjær? Sjå det ljosnar i li, vinden leikar så blid; du skal vera min ven i allan tid.

1) Krist gjeve eg var der soli renn, og sidan eg var der ho kviler, så sille eg leite min kjæraste opp, om det var tolv tusunde milir. - Om sumaren, om sumaren, når alle småfuglane syngje.	2) Ho var no ljos den jonsoknatt, ein riddar så sakteleg mun ride; han pikka på dynni, ho slepte han inn, ho la'e han ned ved si side.
3) Så låg dei til saman den notti så lang dei ha'e så mykje å tala - til gaukjen han gol i grønaste lund, små fuglane kvidra i dalar.	4) Statt opp, statt opp, fagre ungersvenn! No hev du sovi så lengje; - guakjen han gjel'e i grønaste lund, og soli ho skin ivi engje.
5) Du stige så varleg ut or mi seng du late kje sporane ringle, du ride så varleg ut or min gard, du late kje hestskoen singre.	6) Så steig han så varleg ut or den seng, han let inkje sporane ringle, så rei han så manneleg utor den gard, han let fulla hestskoen singre.
7) Så reid han seg ivi dei nordiske fjøll, og ivi dei villande heiar, der møtte han hennar brøane sjau, og alle var gramme og vreide.	8) Hor hev du vori, du fagre ungersvenn, med' du kjem'e ri'ande så årle? Eg hev vore i grøne rosenslund å jaga dei dyri så småe.
9) Nei inkje hev du vori i grøne rosenslund å jaga dei dyri så småe, men du heve sovi hjå 'kons syster i nott og inkje spurt oss til råde.	10) Kvåre vil du røme, hell du vil no fly, hell du vil manneleg stride, hell du vil misse ditt fagre unge liv fyr jomfruvas søtaste kvile?
11) Inkje vil eg røme, inkje vil eg fly, men eg vil vel manneleg stride, inkje vil eg misse mitt fagre unge liv og jomfruvas søtaste kvile.	12) Dei stridde i daga, dei stridde i tvo, den tre'e dagjen til kvelde; - alle hennar brøar måtte vike ifrå og jomfrua vann han med velde.

1) Moeri tala til dotteri si: - ti lillil hugen min - Kvi renn'e det mjølk utor brjosto di? - Dei leika så lett gjennom lunden.	2) Det er inkje mjølk om det synest så, det er av den mjøden eg drakk igjår.
4) Det nyttar kje lenger å dylje for deg: elevekongen hev lokka meg.	8) Han gav meg ei horpe av gull til slå når eg var sutefull.
13) Elvekongjen kom seg ridand i gård, liti Kjersti ute fyr honom står.	16) Elvekongjen ha' seg ein gangare spak, han lyfte liti Kjersti opp på hass bak. -
22) Elvekongjen tala til dotteri si: Du tappe i ei konne med vin.	27) Den fysste drykk ho av konna drakk, då gløymde ho bort kven henne ha' skapt.
30) I bergjet er eg fødd, i bergjet vil eg døy, i bergjet vil eg vera elvekongens møy.

1) Duva sette seg på lindekvist, - Gud å råde, ho syng'e så fagert om Jesum Krist - Herre Gud sende oss sin nåde.	3) Tora liti sto ute og slo sitt hår: Eg hev alli høyrt venare fuglemål.
6) Å kjære Tora liti, du fylgje med meg, i himmerik sko eg syngje for deg.	9) Hoss kan eg til himmerik gå? eg kjenner meg ingjen sjukdom på.
10) Tora liti fekk sott fyrr hanen gol, og ho var daud fyrr opp rann sol.	14) Ho prilla på dynni med fingrane små: Å jomfru Maria, skreid loka ifrå!
15) Maria stod opp frå raude gullstol: Velkomen, Tora liti, så trøytt og mod!	16) Inkje er eg så trøytt, inkje er eg så mod, ei liti kvilestund var fulla god.

1) E vil ingjin spelømann ha, tå eg kan inkji dansø. Men e vil me ein skræddar ha, som sauma fine kransa. Hei hopsja falelila, hei hopsja faleli lalala, hei hopsja falelila, hei hopsja falelila.	2) Men e vil ingjin skræddar ha, då må eg persø kluta. Men e vil me ein slaktar ha, då får e fine stuta.
3) Nei e vil ingjin slaktar ha, då må e skrapa tarma. Men e vil me ein bryggjar ha, so får e øl i kanna.	4) Nei e vil ingjin bryggjar ha, då lyt e skylø tynner. Men e vil me ein prestmann ha, so skrifta me frå synder.
5) Nei e vil ingjin prestmann ha, e ha kje manga synde. Men e vil me ein snikkar ha, då får e nya sengje.	6) Nei e vil ingjin snikkar ha, då må e slipø høvla. Men e vil me ein skomaker ha, då får e nye støvla.
7) Nei e vil ingjin skomaker ha, før han ha bek på finge. Men e vil me ein gullsme ha, før han ha ring på finge.	8) Om mednadn, ner han står opp, då står han ved mi siø, O krusa upp min gulø lokk: statt upp, mi veslø pikø!
9) E æ so lystygø o gla, no ha e kjærest fønnø, e håpa o e meina dæ, at e ha spelet vønne.

1) Eg vil ingen spelemann ha, for eg kan ikkje dansa, men eg vil meg ein skreddar ha, som saumar fine kransar. Hei hoppsa falleli la, hei hoppsa falleli lala la, hei hoppsa falleli la, hei hoppsa falleli la.	2) Nei, eg vil ingen skreddar ha, då må eg persa klutar; Men eg vil meg ein slaktar ha, då fær eg fine stutar.
3) Nei, eg vil ingen slaktar ha, då må eg skrapa tarmar; men eg vil meg ein bryggjar ha, så fær eg øl i kanna.	4) Nei eg vil ingjen bryggjar ha, då lyt eg skylja tynner; men eg vil meg ein prestemann ha, som skriftar meg frå synder.
5) Nei, eg vil ingen prestemann ha, eg har 'kje mange synder; men eg vil meg ein snikkar ha, då fær eg nye senger.	6) Nei, eg vil ingen snikkar ha, då må eg slipa høvlar; eg vil meg ein skomakar ha, då fær eg nye støvlar.
7) Nei eg vil ingen skomakar ha, for han har bek på fingrar; men eg vil meg ein gullsmed ha, for han har ring på fingrar.	8) Om morgonen når han står opp, då står han ved mi side; og krusar opp min gule lokk: statt opp mi vesle pike.
9) Eg er så lystug og så glad, no har eg kjærast funne; eg vonar og eg meiner da, at eg har spelet vunne.

1) Pål sine høner på haugen utslepte, hønun så lett over haugan sprang; På kunne væl på hønun fornema, ræven va ute med rumpa så lang; :/: klukk, klukk, klukk, sa høna på haugom :/: Pål han sprang og rengde med augom; Nå tor e inkje kåmå heim åt'n mor!	2) Pål han gjekk se litt lenger på haugjen, fekk han sjå ræven låg på høna og gnog; Pål han tok se ein stein uti neve, dugle han da til reven slog; :/: ræven flaug, så rumpa hass riste, :/: Pål han gret for høna han miste; Nå tor e inkje kåmå heim åt'n mor!
3) Hadd' eg no nebb og hadd' eg no klø og visste e bare kor rævan låg, skull' e døm både rispe og klore framma te nakkjen og bak over lår. :/: skam få alle rævan raue! :/: Gu' gjev at døm alle va daue! Så skull' e kåmå heim åt'n mor!	4) Inkje kan ho verpe og inkje kan ho gålå, inkje kan ho krupe og inkje kan ho gå! E fæ gå mæ åt kvenne og målå og få att mjølet e miste igår! :/: Men skit! sa'n Pål, e æ inkje bangen; :/: kjeften og motet ha hjelpt nå så mangen, e tor nok væl komå heim åt'n mor!
5) Pål han konnet på kvenne te å sleppe, så at dæ ljoma i kor ein vegg. Så at angan tok te å fljuge, og dei vart lange som geiteragg. :/: Pål han ga seg til læ og te kneggje. :/: Nå fekk e like for høna og for egge, nå tor e trygt komå heim åt'n mor!

1) Blåmann, Blåmann, bukken mi! tenk på vesle guten din! Bjørnen med sin lodne feld, kan deg taka seint i kveld.	2) Gamle Lykle, moder di, seint kom heim med bjølla si. so ikring seg ho mun sjå, liksom der var fåre på..
3) Det såg ut, som der var naud, kanskje no du ligger daud. Tidt du dansa kringom meg, mangt eg rødde då med deg.	4) Når eg låg som blind og dauv, grov du på meg med di klauv. Ja, du vilde vekkje meg opp til leiken din med deg.
5) Du var sprek og glad og god, all min ros du vel forstod. tidt du veit eg sa til deg: han veit meir enn mata seg.	6) Blåmann, Blåmann, svar meg no! mekre med ditt kjende ljod! Ikki enno, Blåmann min, må du døy frå guten din.

1) Det var ein kar inni Sorperon (ein liten repp uppi nordre Fron), og denne karen var kåt i dans og lett og lentaug og heitte Hans.	2) Og Hans var husmann åt garden Lo, og stugu ha'n, men itte do, og ku på setern og kælv og steill, så skull'n ditopp ein laurdagskvell.
3) Men vil du tru at han Hans han ha' ein hånåkjukling som gol så bra. Så tok'n hånån og rusla åt, - på setern skull' dem få høre låt!	4) Men Hesthaug-råket er stygt og bratt, og vil du meine: 'n Hans han glatt! og kanta gjord'n tull i tull det minna reint om ein åkerrull!
5) Og hånån, stakkar, da spente ti, 'n sleit og baska og kom seg fri! Så fauk'n ut over kvist og grån og skreik og kåvå. Var stusleg sjå'n.	6) 'n Hans vart liggjand' i brask og kvist, og pene bønne' det bad'n visst! For hånån reiste, og borte va'n. Det var nå heitaste svarte! sa'n.
7) :/: Men stelle der som døm skjølde lag er Hånåhoppet den dag i dag, og derfor si døm nå au på Fron: Det flakse fugle frå Sorperon! :/:

1) Fram dansar ein haugkall fager og blå, med gullring om håret som fløymer; han giljar for Veslemøy til og frå, og tonar i kring honom strøymer. Å hildrande du! Med meg skal du bu, i Blåhaugen skal du din sylvrokk snu.	2) Om dagen er eg den brune bjørn, som bykser i skogen vide og laugar mitt ragg i den djupaste tjørn og vassar i straumane stride og leikar i strand og rår over land, så langt som ditt auga det timja kan.
3) Men når det lid til midnettes bel, og dagen i haug er gjengen, då hører du klunk og yndeleg spel som linnaste lokking frå strengen; då kjem du til meg frå villande veg og søv i din arm, til det vekkjer meg.	4) Men du skal sitja i Blåhaug brur i silke og sylv så det bragar, og aldri kjennast sår eller stur i alle dei levedagar. Å hildrande du! Med meg skal du bu, i Blåhaugen skal du din sylvrokk snu.

1) Og det var vesle Åslaug, ho var så ven ei møy. Dei gøymd' ho i ei horpa, at ho inkje skulle døy. Men inkje døyr det som er skapt å leva.	2) Og det var Heimer fosterfar han trutt på horpa let kvar gong den vesle jenta småsutrade og gret. Men inkje døyr det som er skapt å leva.
3) Dei drap den gode fosterfar, dei kraste horpa sund, dei gjorde Åslaug til ein træl med sota hår og munn. Men inkje døyr det som er skapt å leva.	4) Men Åslaug rein seg tvette, og håret skein som sol, og Ragnar Lodbrok sette ho på sveriks konungstol. For inkje døyr det som er skapt å leva.

1) Å Stigelin tente på kongens gård, og jomfrua krusa og kjemma hass hår. Fadde rallalla la, fadde rallalla la, og jomfrua krusa og kjemma hass hår.	2) Å da vi nå kom te Stigelins port, der spella ei hind og der dainsa æn hjort.
3) Å da vi nå kom te Stigelin inn, fergylt va nå veggjin, ja rointen omkreng.	4) Å golvet det va nå tå marmorstæn, og loftet det va nå tå kvitekvalsbæn.
5) Å bordet det va nå tå ækjerot, og bordstoln hain va nå tå kvervilved gjord.	6) Å dukjen hain va nå tå selkjeoill, og tallikain va nå tå pure goill.
7) Å Stigelin inn på bordet sprang, og båe sølvkainnåinn hain hilt i si hainn.	8) Å Stigelin klappa på dynå blå: Litl dråkja, litl dråkja ska sitta der på.

1) Det var Olav kongjen, han tala til sine menn: Kven skal nord i Trollebotn og hente mi dotter heim? - Der er ingjen dage.	2) Høyrer du Åsmund Frægdegjæva, du er den frægast i londo; du sko nord i Trollebotn og løyse mi dotter or vondo!
3) Vil du gjeva meg dotter di, den vene fru Ermelin, så fer eg nord i den skume heimen som ingjo soli skin.	4) Så vatt dei opp det silkjeseglet høgast i seglerå, dei sille inkje på bjunken strjuke fyrr Trollebotn dei såg.
5) Åsmund kasta den kufta blå, tok på seg ei fillute flangje, han totte kufta var hoste god i trollehender å gange.	6) Som han kom i den fysste halli, der var så underleg vori; dukane var utor blodet dregne, og ormane spela etter bordet.
7) Hogg han i hel alle bergetrolli som han fyre augo såg; så reiste han utor Trollebotn, der flaut med blod og våg.	8) Kongjen han stend i høgeloftssvol, og ser han seg ut så vide: No ser eg Åsmund Frægdegjæva og fljotfolen unde'o han skride! - Er det inkje dangen?
9) Kongjen han stend i høgeloftsvol, og leikar med dronningji si: No ser eg Åsmund Frægdegjæva med fagraste dottri mi: - Er det inkje dagen?

1) :/: Det står ein friar uti gare, mor lilla, hau, hau! :/: :/: Kor mange penge haver han, du mi dotter Dalia?:/:	2) :/: Ethundre riksdaler sier han at han har.?:/: :/: Lat'n gå, lat'n gå, du mi dotter Dalia! :/:
3) :/: No står ein friar uti gare, mor lilla, hau, hau! :/: :/: Kor mange penge haver han, du mi dotter Dalia?:/:	4) :/: Tohundre riksdaler sier han at han har.?:/: :/: Lat'n gå, lat'n gå, du mi dotter Dalia! :/:
5) :/: No står ein friar uti gare, mor lilla, hau, hau :/: :/: Kor mange penge haver han, du mi dotter Dalia?:/:	6) :/: Femhundre riksdaler sier han at han har.?:/: :/: Femhundre riksdaler sier han at han har.?:/:

1) Eg heiter Håvard Hedde, og er så ven ein kar, no vil eg bort og gifta med og rydja meg ein gard. Eg bur opp under fjell, og jenta hev eg lova, eg svik'a inkje hell.	2) :Eg heiter Håvard Hedde og bur oppunder nut, no vil eg bort og gifte meg eg vil 'kje gange gut.
3) Garden den er liten men skogen den er god, der heve eg tvo furur, og dei skal stå i ro.	4) Og når det lid på tida og borni aukar på, så høgg eg ned den eine, den andre let eg stå.
5) Men når me verte gamle og kvar skal hava sitt, så høgg eg ned den andre og då er skogen kvitt.	6) Det var no inkje undrands at Håvard totte vont, han reiste i frå Lanjei den myrke haustenott.
7) Han reiste i frå Lanjei og då var jenta fest, men det var med ein annan det hev 'en trega mest.

1) Eg fekk i hug å gå te Siri, Siri og fretta om ho ville bli mi, bli mi. Men då eg kom på himlaleite, leite , leite eg sto forsjodla der og sveitta, sveitta.	2) Eg sette meg på bjørkestubben, stubben, og såg så longleg bort i Sørliklubben. Då kom ho Siri meg i syne, syne, syne ho steig så snøgt og lett som lyne, lyne.
3) Så klår i augo som ei svala, svala. Så ven som solå når ho dala, dala. Så kvit og fin som snø på skogen, skogen, skogen, når greinå henger tung og bogen, bogen.

1) Mannen og konen satte seg ned, talte om nytt og gammelt. Aldri æ visste at du var så vred, førenn vi kom telsammen. Nu kan æ spinna, veva og sy. Nu e æ like god som du er mann. Å hopp falalalo, så siger ho, og den dag forglæmmes aldri.	2) Gubben han tok eit krokut veatre og knøvla kjærringa om øret: Nu ska du få dett sakramentska fe så fremt du mæ tel høre. Ikke kan du spinna veva eller sy, men du kan gå med skvadder uti by.
3) Gubben han sprang i grønæng og skog og skar sær ein kjepp tå via. Men kjærringa hu sat på gølvi og svor Den ska du sjøl få slita. høgt oppå gølvi valse dæm i ring, kjæppstøbban dansa veggjin ikring.	Mannen ut gjennom ddøra han sprang og møtte sin granngårds kvinne: I dag hi dæm banka kylryggjen min likeså at tåran rinde. Ja, dett ska du ha av hustruen din, Jeg skal hjem og gjøre ligeså med min.

1) Å hadde eg meg ei fingerbør malt og dertil eit nataskal humle, så sille eg bryggje det ølet så sterkt at femten mann sille tumle.	2) Å hadde eg meg eit pannkak-lass og det var klingande føre så sille eg reise til Hallingdal og spenne sju kjerringar fyre.
3) Å ikkje kan det vera vere til enn ein forrasande bonde. Med hovudet opp og beina ned han ber seg verr' enn den vonde.	Refreng: Oppi Hallingdal oppi Triumslått der bur ein mann som vil gjera godt med surt øl ig ned røykja kjøt om han hev det.

1) Å nissen han var nå så grom en mann, og alle de kunstene kunne han. - Han kunne neie og bukke.	2) Å nissen han var nå så grom en mann, og alle de kunstene kunne han. - Han kunne neie og bukke. - Han kunne skurvene plukke.
3) Å nissen han var nå så grom en mann, og alle de kunstene kunne han. - Han kunne neie og bukke. - Han kunne skurvene plukke. - Han kunne pille på sin nese.	Slik heldt det fram dei neste versa også, og det blir altså ei ny line i tillegg for kvart nytt vers. Dei neste tilleggs-linene er slik: - Han kunne skrive og lese. - Han kunne støte som kokken. - Han kunne spinne som rokken - SURRRR! - Han kunne gale som hanen - KYKKELIKYYY!

1) Hvor er vel den søte, lille Mette, hvor er vel den søte, lille Mette, hvor er vel den søte, lille Mette, ut på den store grønne jordbæreng.	2) Come’an boy’s, henne må vi finne, come’an boy’s, henne må vi finne, come’an boy’s, henne må vi finne, ut på den store grønne jordbæreng.
3) To og to skal vi ut og plukke jordbær, to og to skal vi ut og plukke jordbær, to og to skal vi ut og plukke jordbær, ut på den store grønne jordbæreng.

1) En bonde i vår by, en bonde i vår by, hei, hopp, fallelallala, en bonde i vår by.	2) Og bonden tok ei kone, og bonden tok ei kone, hei, hopp, fallelallala, og bonden tok ei kone.
3) Og barnet tok en hund, og barnet tok en hund, hei, hopp, fallelallala, og barnet tok en hund.	4) Og hunden tok en katt, og hunden tok en katt, hei, hopp, fallelallala, og hunden tok en katt,
5) Og katten tok ei mus, og katten tok ei mus, hei, hopp, fallelallala, og katten tok ei mus.	6) Og musa tok en ost, og musa tok en ost, hei, hopp, fallelallala, og musa tok en ost.
7) Og osten blei igjen, og osten blei igjen, hei, hopp, fallelallala, og osten blei igjen.

1) Vil du vara med på fjørhanalek, fjørhanalek, fjørhanalek? Vil du vara med på fjørhanalek, fjørhanalek i kveld, du?	2) Kom skar du få sjå på kjærringa je ha fått, kjærringa je ha fått, kjærringa je ha fått. Kom skar du få sjå på kjærringa je ha fått, kjærringa je ha fått i kveld, du.
3) Denne kjærringa va slettes itte værst, slettes itte værst, slettes itte verst. Dænna kjærringa va slettes itte værst, slettes itte værst i kveld, du.	4) Kjærringa hu kokte poteter og flæsk, poteter og flæsk, poteter og flæsk. Kjærringa hu kokte poteter og flæsk, poteter og flæsk i kveld, du.
5) Dalagubben dæinse rætt opp og ned, rætt opp og ned, rætt opp og ned. Dalagubben dæinse rætt opp og ned, rætt opp og ned i kveld, du.

1) Og jinta gikk på vegen ut i sønnavind og sol, hu såg seg ut ei lurvegran der gauken sat og gol. Dit ville jinta liste seg fram så stilt og saktelig, med ønsker om ei lykke som gauken skulle gi.	2) Hu gikk i nord, hu gikk i sør, mens øra var på vakt. Så fekk hu høre gaukemål: Ho-ho - Ho ho - i takt. Og jinta gikk mot lykka og kom seg under gauketre. Men da var gauken flakse tel grana like ved.
3)Det gikk i mo og måsåmyr, tel slutt vart jinta kje. "Nå kein du gala hen du vil, je følje itte me. Je leve lykka uten og sett meg ned i lyng og bar." Men på den såmma tua der satt en vaksin kar.	4) Og jinta nevnte lykka si og gauken somvar lei. Men kroppen lo og sa: "Så får du nøye deg med deg." sslik dreiv dom på og fjasa tel bygda låg i måråsol. Og ingen ense grana der gauken satt og gol.
5) Så gikk det som det skulle gå med frieri og "ja". Og nå er jinta gift og har det fredelig og bra. Og om hu hører gauken hu flyg seg æller stiv og støl. Nå har a lykka med seg og kæin å gala sjøl.

1) Jomfru Maria gjekk seg ned på sand, fyre, fyre foldo. der såg ho det bånet kom fljotand i land. Leikom fagert å foldo, tungt trøa dansen unde moldo.	2) Ho tok det bånet og bar det heim, fyre, fyre foldo. dei kalla det ungan Agnusdei. Leikom fagert å foldo, tungt trøa dansen unde moldo.
3) Alle Guds englane sloge leik, fyre, fyre foldo. stur'e sat ungan Agnusdei. Leikom fagert å foldo, tungt trøa dansen unde moldo.	4) Fram kom Maria plomekinn, fyre, fyre foldo. Kvi site du stur sæle gudson min? Leikom fagert å foldo, tungt trøa dansen unde moldo.
5) Det er ikkje undrands eg sture må: fyre, fyre foldo. fa'er og mo'er i vondo står Leikom fagert å foldo, tungt trøa dansen unde moldo.	6) Løys så di mo'er or vande, fyre, fyre foldo. og lat din faren stande! Leikom fagert å foldo, tungt trøa dansen unde moldo.
7) Å nei, når eg måtte rå'e, fyre, fyre foldo. då ville eg løyse dei båe. Leikom fagert å foldo, tungt trøa dansen unde moldo.	8) Høyrer du sæle gudson min: fyre, fyre foldo. løys så inn att foreldri di'! Leikom fagert å foldo, tungt trøa dansen unde moldo.
9) Alle Guds englane sloge leik, fyre, fyre foldo. fyre dansar ungan Agnusdei. Leikom fagert å foldo, tungt trøa dansen unde moldo.

1) Det var Torstein Davidsson, han ville til bryllaups bjode; og det var Falkvor Lommannsson, han let sine hestar ringskoe. - Riddaren vågar han livet sitt fyr ei jomfru.	2) Det var årle om morgonen, soli ho ryr i dalar, opp stend Falkvor Lommannsson, legg på forgyllte salar. - Riddaren vågar han livet sitt fyr ei jomfru.
3) Ut kjem hass sæle mo'er, tårir renn'e på kinn: Hore aktast du av i dag, du Falkvord kjær sonen min? - Riddaren vågar han livet sitt fyr ei jomfru.	4) Eg vil prøve mine hommenn, Eg vil prøve min hest; eg vil taka att vivet mitt, som Torstein Davidsson hev fest. - Riddaren vågar han livet sitt fyr ei jomfru.
5) Det var Falkvord Lommannsson, han seg av garde rei: der grodde kje graset på femten år, der hass grågangaren steig. - Riddaren vågar han livet sitt fyr ei jomfru.	6) Det var Falkvord Lommannsson, han kom seg ri'and i gård, inn så spring'e den lisle smådreng, seie han tidend i frå. - Riddaren vågar han livet sitt fyr ei jomfru.
7) Inn så spring'e den lisle smådreng, seie han tidend i frå: Her stend fullt tunet av hærkledde menn, og alle som duvone grå! - Riddaren vågar han livet sitt fyr ei jomfru.	8) Og det var fruva Vendelin, ho såg seg att yvi herd, då såg ho Falkvord Lommannsson med herskeleg stor'e ferd. - Riddaren vågar han livet sitt fyr ei jomfru.
9) De takje av meg mitt hovudgull og setje på meg silkjeluve; kjem han inn Falkvord Lommannsson, han helsar meg fyr ei fruve. - Riddaren vågar han livet sitt fyr ei jomfru.

1) Ja, det er ved jonsoktid lett å leva livet. Natt og dag er like ljos, høge himmel, blide dros. Danse, danse jenta mi, låge sko med spenne i. Gull i hår og rosa band. Syn no at du danse kan. - ja danse.	2) Opp på koll, ned på voll, lavar det av blomar. Gule, raude, kvite blå, balderblom med krage på.
3) Fuglekor, høyr det gror, bia syg og summar. Gauketid, sol i li, jorda kror seg mett og bli'.	4) Smil på kinn, glad i sinn, mann og møy dei unar. Inga sorg på denne jord, skiplar von om lukka stor.

1) Steinfinn og Ståle - Hei og hå, min gangar grå - dei var tjovane båe. - For enno stend'e gangaren i grøne lunden her og biar meg.	3) Steinfinn var goe til kveda, men Ståle var be're til stela.
7) Ståle gjekk åt buret stela, Steinfinn gjekk i stoga kveda.	8) Høyrer du Åse gode: må eg kveda om tjovar?
9) Du må kveda mest'e du vil, når det kjem okkon inkje til.	10) Stel du lerreft, hell stel du lin, stel så det som er noko fint.
14) Om tala fruva Åse: Er våre dynnar i låse?	16) Kiss ut, kiss ut, puse no vil hustru tenne ljus.
18) Ståle utor buret sprang, Steinfinn utor stoga rann.